بایوکانژوگیشن
بایوکانژوگیشن شامل یک فرایند شیمیائی است که طی آن دو مولکول (زیستی) به صورت کووالانسی به یکدیگر متصل می شوند. بایوکانژوگیشن برای کاربردهای متنوعی مورد استفاده واقع می شود. ممکن است در بایوکانژوگیشن یک معرف واکنشگر شیمیائی حد واسط اتصال دو مولکول، مثلا دو پروتئین واقع شود. این حالت را Cross linking می گویند. در حالتی دیگر ممکن است معرف واکنشگر شیمیائی سبب اتصال یک مولکول به سطح یک فاز جامد شود. این حالت را تثبیت یا Immobilization می گویند. بایوکانژوگیشن همچنین ممکن است برای لیبل کردن مولکولها مثلا با یک ماده فلورسانس به کار رود. یا برای تغییر ساختار یک مولکول (Modification) به کار رود. برای مثال گاهی برای تغییر حلالیت پروتئینها می توان از این واکنشها استفاده نمود.
معرف شیمیائی که برای کانژوگیشن استفاده می شود حاوی گروههای شیمیائی واکنشگر انفعالی (Reactive groups) در ساختار خود است. این گروهها در برخورد با گروههای عملکردی (Functional groups) که در سطح مولکول هدف قرار دارند واکنش می دهند. گروههای عملکردی متعددی در سطح پروتئینها وجود دارند. برای مثال گروههای آمین نوع اول، گروه کربوکسیلیک اسید و گروه سولفیدریل.
برای آنکه بدانیم از چه نوع معرف شیمیائی برای کونژوگیشن استفاده کنیم باید به موارد زیر توجه شود:
- نوع گروه عملکردی که می خواهیم معرف شیمیائی آنرا هدف قرار دهد چیست؟ برای مثال گروه آمین یا گروه کربوکسیل یا گروه دیگر
- کدام خصوصیت معرف شیمیائی برای هدف ما مناسب است؟ برای مثال بزرگی مولکول یا کوچکی آن. هیدروفوب بودن یا هیدروفیل بودن. دارای یک واکنشگر بودن یا دارای چند واکنشگر بودن.
3- هدف از کونژوگیشن چیست؟ مثلا اگر برای کراس لینک کردن استفاده می شود باید خصوصیات مولکول دوم هم در نظر گرفته شود.
جدول: گروههای عملکردی که در سطح پروتئینها وجود دارند ( ستون وسط) و گروههای واکنشگر انفعالی شیمیائی که برای بایوکانژوگیشن آنها مورد استفاده واقع می شود ( ستون راست).
